حضرت آیت الله تحریری مد ظله مدیر مرکز تخصصی اخلاق و معنویت آیت الله سعادت پرور:
ایشان جدیت در تحصیل و تهذیب داشته و عده‌ای از طلاب از محضرش مستفیض می‌شدند و اظهار ارادتی خاص به محضر ائمه علیهم السلام داشت.
حجت الاسلام والمسلمین دکتر زارعان مدیر مؤسسه اخلاق و تربیت و مرکز تخصصی تعلیم وتربیت علامه مصباح یزدی ره:
عزیزمان جناب حجت‌الاسلام آقای دکتر کریمخانی نه تنها با دانش فراوان در علوم اسلامی و انسانی، بلکه با اخلاق ناب، تواضع عمیق و خدمت بی‌چشمداشت به جامعهٔ علمی و مذهبی، نمادی زنده از یک روحانی وارسته و خدمتگزار بود. آثار علمی، تدریس‌های پربار و راهنمایی‌های ایشان، مانند چراغی در تاریکی، همیشه راهنمای نسل‌های آینده خواهد بود.
حجت الاسلام دکتر اسدی معاون آموزش موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی ره:
آن استاد بزرگوار، عمر پربرکت خویش را وقف ترویج معارف اسلام و اعتلای علم نمود و با تلاش‌های بی‌دریغ خود در عرصه آموزش و پژوهش، نسلی از طلاب و دانش‌پژوهان فاضل را پرورش داد. شاگردان و آثار علمی و اخلاقی ایشان، سرمایه‌ای ارزشمند برای حوزه و دانشگاه خواهند بود.
حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید محمدصادق موسوی نسب مدیر گروه علوم تربیتی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی ره
اشراف علمی در زمینه فقه تربیتی در کنار تخصص علوم تربیتی علاوه بر حسن خلق و تواضع مثال زدنی از ایشان شخصیتی جامع ساخته بود و امید می رفت منشأ آثار و خدمات علمی و عملی قرار گیرند.
حجت الاسلام والمسلمین دکتر سید احمدرهنمایی مدیر اسبق گروه علوم تربیتی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی ره:
اللهم انا لانعلم منه الا خيرا. در پیشگاه الهی شهادت میدهیم که فقید سعید حجت الاسلام دکتر مهدی کریمخانی رحمة الله علیه از شایستگیهای فراوان ،معنوی ،اخلاقی ولایی علمی و انقلابی برخوردار بود همت بلند و روح خستگی ناپذیر و جان جهادگر و جسم تلاشگر او وجودش را سرشار از عشق به کسب علم و تقوا و فضیلت و خدمت خالصانه و بی شائبه به اسلام و انقلاب و مردم کرده بود به گونه ای که در این مسیر ربانی تا آخرین لحظات حیات مبارک خویش وفادار و استوار ماند. شیفتگی وی به اهل بيت عليهم السلام به ویژه نسبت به حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا سلام الله عليها معنا بخش زندگیش بود تا آنجا که هنگامه وفاتش هم با هنگامه شهادت آن حضرت قرین گردید. خداوند بر علو درجاتش بیافزاید و او را با اولیای خویش محشور و بر بازماندگانش صبر جمیل و اجر جزیل نازل فرماید. آمین
سرکار خانم زمانی از طلاب جامعة الزهرا سلام الله علیها
گاهی اوقات آدم‌ها با همان حضور ساده‌شان آرامش را به یک کلاس می‌آورند. او برای ما همان آدم بود؛ استادی که وقتی وارد می‌شد، انگار فضای کلاس نرم‌تر می‌شد و سکوت هم رنگ آرامش می‌گرفت. نگاهش همیشه رو به بالا بود، طوری که انگار ترک‌های سقف را بهتر از هرکس می‌شناخت و بین همان ترک‌ها فکرهای عمیقی را پنهان می‌کرد. درس آرایه‌ها را آن‌قدر مرتب، خلاصه و شیرین توضیح می‌داد که در دست‌هایش آب می‌شد. چند واژه ترکی چاشنی حرف‌هایش می‌کرد مثلا فلان اندیشمند گفت شاپالاق در تربیت گاهی لازم است ، به معنای واقعی معلم بودن را می‌فهمیدیم. اما صبح یکشنبه… خبر آمد؛ خبری که هیچ‌کس آماده‌اش نبود. گفتند سکته کرده. دل‌ها ترسید، کلاس‌ها از صلوات و دعاها، همه امیدوار دوباره صدایش را در کلاس بپیچد داشتند. اما تقدیر راه دیگری برای او نوشته بود. او رفت… آرام، بیصدا، و کلاس بعد از او چیزی کم داشت. صندلی‌اش، نگاهش به سقف، حتی همان طنزهای کوچک. با این‌همه، آدم‌هایی مثل او هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند؛ حضوری از آن‌ها همیشه در دل آدم می‌ماند، آرام و بی‌ادعا، درست مثل خودش.
